تحقیقات انجام شده توسط مجله نیچر بار دیگر نشان داد که مقابله با تغییرات آبوهوایی و بحران غذایی نیازمند تلاشهای مشترک توسط تمامی کشورهای دنیاست. هرکسی در حد خود میتواند با استفاده از رژیم غذایی سیارهای به حل این بحرانها کمک کند. کشورهای توسعه یافته غربی نمیتوانند کشورهای در حال توسعه را وادار کنند تا آنها ساختار رژیم غذایی خود را تغییر دهند بلکه نوبت آنهاست که سبک زندگی لوکس خود را تغییر دهند.
نخبگان غربی اگر نگران بحران غذا و تغییرات آبوهوایی هستند؛ گوشت کمتری بخورند
منبع: https://www.irna.ir/news/84945252/%D9%86%D8%AE%D8%A8%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D8%BA%D8%B1%D8%A8%DB%8C-%D8%A7%DA%AF%D8%B1-%D9%86%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%BA%D8%B0%D8%A7-%D9%88-%D8%AA%D8%BA%DB%8C%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%A2%D8%A8-%D9%88%D9%87%D9%88%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%87%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF-%DA%AF%D9%88%D8%B4%D8%AA
براساس مقالهای که به تازگی در مجله غذایی نیچر به چاپ رسیده، زمانی که «بحران مربوط به رویدادهای شدید آب و هوایی، پاندمی کرونا و جنگ روسیه و اوکراین، مشکلات جدی را در وابستگی جهانی به مواد غذایی آشکار کرده است»، گذار به رژیم غذایی سلامت به حل این مسائل کمک خواهد کرد.
حالا نوبت اروپاست! نشریه فوربس در سال ۲۰۲۱ گزارش داد که در سالهای اخیر کشورهای ثروتمند غربی به جهان در حال توسعه فشار وارد کرده تا گوشت کمتری مصرف کند. مجله تایم در همان سال مقالهای با عنوان «چگونه چین میتواند با کنار گذاشتن گوشت از غذا به دنیا کمک کند» منتشر کرد. در سال ۲۰۱۹ نیز مجله اکونومیست مقالهای را با عنوان «سیاره ما نیازمند آن است که چین مصرف گوشت را کاهش دهد»، منتشر کرد.
براساس یافتههای این مقاله، در صورتی که اتحادیه اروپا و انگلیس مصرف گوشت خود را ۲۰ درصد کاهش دهند، از محل محصولات صرفهجویی شده میتوان بیشتر محصولات صادراتی اوکراین و روسیه را تامین کرد. در صورتی که ۵۰ درصد مردم رژیم غذایی سیارهای را رعایت کنند، از محل این صرفهجویی تقریبا تمامی غلات صادر شده روسیه و اوکراین (البته به جز گندم و آفتابگردان) قابل جبران است که سود زیست محیطی قابل توجهی را هم به همراه خواهد داشت.
به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، گلوبال تایمز در گزارشی نوشت: نخبگان غربی در مواجهه با چالشهای جهانی مانند بحران غذا و تغییرات آب و هوایی، باید رهبری را بر عهده بگیرند، نه اینکه از کشورهای در حال توسعه بخواهند کمربندهای خود را محکم کنند تا اشتهای خود را برای هزینههای گزاف کشورهای توسعهیافته غربی حفظ کنند.